قصه ی ما و روزق و روزی!

در حجة الوداع، پیغمبر حلقه ی در کعبه را گرفت و رو به اصحاب کرد و فرمود:

بدایند که روح الأمین به دل من الهام کرد که هیچ کس هرگز نمیمیرد تا روزی اش تمام شود (یعنی تا آخرین سهم از روزی اش را نخورده، نمیمیرد) پس از خدا بترسید و حرص نزنید (که روزی شما میرسد ولی به واسطه حرص زدن به حرام می افتید.)
اصول کافی:2:74

از لوازم بندگی خدا رفتن به دنبال روزی و اشتغال به شغل است!!!!!!
اما روزی ما به دست خداست و اگر روزی روزگاری هم، هرچه کردیم کاری نیافتیم (و به هر دری زدیم و کسب حلال نیافتیم) شک نکنیم که روزی ما دست خداست و نیازی نیست که به حرام رو بیاوریم !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
یکی از دلایلی که روزی ما فقط و فقط به دست خداست و خدا بارها در قرآن به آن تأکید دارد این است که در روز قیامت کسی نتواند به این بهانه که روزی من دست کس دیگری بود و من نیاز به روزی داشتم و اورا که روزیم به دست او بود را اطاعت کردم دلیلی بر معصیت خود اقامه کند و خداوند حجت را بر خلق تمام کرده که روزی فقط به دست خداست.
به قول استاد ما: آدم روزی هرکسی را میخورد باید بندگی همان را هم بکند!
سه چیز در امر روزی بسیار مهم است و اثر مستقیم دارد
1- عدم ارتکاب به گناه، که گناه درهای رحمت الهی را بر روی بنده میبندد و موجب تنگیِ روزی میشود.
2- استغفار کردن که دقیقاً اثری عکس گناه دارد و موجب جلب رحمت خدا و وسعت رزق خدا میشود و حضرت امیر به کسی که گرفتاری تنگی معیشت بود فرمود زیاد استغفار کن!!!!!!!!!!!!!
3- دعا کردن به درگاه خدا که کلید نزول رحمت الهی هست بنا به روایات
در روایت آمده است که چه بسا بسیاری از رحمت ها و نعمات که مانعی نیست که به بنده برسد الّا اینکه دعا نمیکند.
اعتراف به عجز و فقر و درخواست از آن خداوند کریم و صمد و رحیم و وهاب از نشانه های بندگی است و مایه نزول برکات و نعمات بسیار میشود.
پس اگر میخواهیم از تنگی معیشت رها شویم و یا به وسعت رزق برسیم، باید
1- سعی در ترک گناه کنیم
2- بسیار استغفار کنیم
3- بسیار دعا کنیم
البته عوامل تنگی معیشت و وسعت رزق بسیار بیش از این هاست و اینجا تنها اشاره ای به برخی از مهمترین عوامل آن شده
دوستان اگر مایل بودند به توفیق خدا این مبحث را ادامه میدهیم
دو نکته را در ادامه یاد آور میشوم:
گاهی اوقات مشیت الهی بر این واقع میشود که به کسی فقر دهد به چند علت،
یکی اینکه خدای متعال بهتر میداند که چه کسی در حال فقر بهتر بندگی میکند و به سعادت میرسد و چه کسی به هنگام وسعت رزق!
دیگر اینکه اساساً وسعت رزق و تنگی معیشت از لوازم ابتلا و آزمایش پروردگار است که عیار ایمان حقیقی بندگان برای خودشان مشخص شود،
که آیا در تنگی هم نا شاکر نیست و بندگی میکند و صبر میکند و دعا میکند و از خدا وسعت رزق میطلبد و همچنان در پی روزی حلال میرود ویا ناله و نفرین میکند و عزّت خود را و آبروی خود را در ازای مال دنیا در برابر بندگان دیگر خدا به حراج میگذارد ویا رو به رزق حرام می آورد
در وسعت معیشت هم شاکر است و بندگی میکند و به یاد کسانی که حقی را خدا در این مالی که به او امانت داده قائل است و به ادای آن حقوق میپردازد یا سر به طغیان برداشته و سرمست نعمات میشود و با نعمات خدا معصیت خدا را میکند؟

پس هرگاه فقیر شدیم وظیفه ی ما صبر و دعا و استغفار و پایداری در تلاش برای کسب روزی حلال است!!!!!!!!!!
و هر گاه به لطف خدا وسعت رزق یافتیم وظیفه ی ما ادای حقوق صاحبان حقی هست که خدا بر ما مقرر فرموده از دیون مالی واجب مانند خمس زکات تا انفاق کردن به نیازمندان و بهتر است بر طبق آیات قرآن ترتیب انفاق ما به نیازمندان به این صورت باشد که اگر پدر و مادر ما نیازمندند اول باید به ایشان رسید ، بعد به خویشاوندان نیازمن و بعد به یتیمان نیازمند و بعد به مساکین نیازمندی که میدانیم نیازمندند اما حفظ آبرو میکنند و اظهار نمیکنند نیازشان را و بعد.... تا در مرحله آخر هم میرسیم به سائل یا همان گدایان معروف خودمان.

در ضمن اگر جایی کسی را میشناسیم که به واسطه ی فقر ممکن است ایمانش را از دست بدهد یا پرده ی عفتش را بدرد و یا به گناه و دزدی و... دست بزند و این کار را هم از سر اظطرار انجام میدهد و نه از سر حرص به مال دنیا، باید در حد توانمان او را در اولویت قرار دهیم طبق سنت اهل بیت!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
که حاضر بودند فرزندانشان گرسنه باشند در حالی از این گرسنگی به ایمانشان ضرری نمیرسید ولی فقیر و سائلی را سیر کنند که اگر شکمش سیر نمیشد (در حد رفع گرسنگی نه شکم سیری) ایمانش صدمه میخورد.
و خلاصه کلام اینکه در این راه هم طبق آیات خدا در قرآن نباید اسراف کرد که بعد از بخشش خود پشیمان شویم و نه دست بسته بود و بخل ورزید. در حد اعتدال!!!!
و از خدا شدیداً بخواهیم که در این راه به ما بینش عطا کند که از رزقی که به ما میدهد به بهترین شکل بهره ی دنیا و آخرت خود را برگیریم و گرفتار افراط و تفریط نشویم و از وسوسه های شیطان و نفس در افراط و تفریط در امان بمانیم.
تفریطش این آیه قرآن میشود که" شیطان، وعده ی فقر میدهد" و با این وعده ما را از انفاق باز میدارد و افراطش هم این میشود که آنقدر میبخشیم که خودمان پشیمان میشویم و به رزاقیت خدا سوء ظن پیدا میکنیم.خداوند همه ی ما را هدایت کند که در صراط مستقیم گام برداریم.
بر جمال محمد و آل محمد صلوات!!!!
اگر دوستان مایل بودند به عوامل مؤثر در وسعت رزق و یا تنگی معیشت بر طبق آیات قرآن و روایات خواهیم پرداخت انشالله
اگه خواستید خبرم کنید دوستان.