حافظ و امام زمان

حافظ و امام زمان

سلام رفقا
در این مقاله قصد داریم برخی از ابیاتی را که جناب حافظ دررسای امام زمان علیه السلام آورده اند را اختصاراً ذکر کنیم، ان شاالله اگر فرصتی دست داد آن را مقداری در حد وسع توضیح خواهیم داد.

گرچه شیرین دهنان پادشهانند، ولی
او سلیمان زمانست که خاتم با اوست

در احادیث شباهتهای فراوانی برای آن حضرت با انبیا ذکر شده است و از آن جمله در شباهت آن حضرت با سلیمان، علیه السلام، آمده است: بادها به اذن خداوند مسخّر وی می گردند و سلطنت او بر تمام زمین گسترده خواهد شد و امیر مؤمنان در این رابطه می فرماید:
»نخستین کاری که قائم در انطاکیه انجام می دهد این است که تورات را از غاری بیرون می آورد که عصای موسی و انگشتر سلیمان در آن است.«4
و نیز می فرماید:
»در بیت المقدس، تابوت سکینه و [انگشتر سلیمان] و الواحی را که بر موسی نازل شده بیرون می آورد.«5
همچنین امام صادق، علیه السلام، می فرماید:
»عصای موسی و انگشتر سلیمان در دست او خواهد بود.«6

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار
که در برابر چشمی و غایب از نظری

امیر مؤمنان در این رابطه می فرماید:
»هنگامی که امام غایب از دیده ها پنهان شود و مردم از غیبت او ازحد شرع بیرون روند، توده مردم خیال می کنند که حجت خدا ازبین رفته و امامت باطل شده است. سوگند به خدای علی در چنین روزی »حجت خدا در میان آنهاست«، در کوچه و بازار آنها گام برمی دارد و بر خانه های آنها وارد می شود و در شرق و غرب عالم به سیاحت می پردازد و گفتار مردمان را می شنود بر اجتماعات آنها وارد شده سلام می فرمایند...«7

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود
از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت

روایت زیر با مصرع دوم بیت مذکور مطابق است.
امام زین العابدین، علیه السلام، می فرماید:
»فتنه هایی چون امواج تاریک شب بر آنها هجوم می آورد که کسی از آنها رهایی نمی یابد، بجز افرادی که خداوند از آنها پیمان گرفته است، آنها شعله های هدایت و سرچشمه های دانش و فضیلت هستند، که خداوند آنها را از هر فتنه تاریک نجات می دهد«.8


4. الزام الناصب، ص202.
5. منتخب الاثر، ص221.
6. بشاره الاسلام، ص37.
7. غیبت نعمانی، ص84.
8. منتخب الاثر، ص151.

ماهنامه موعود شماره25

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

بنمای رخ که خلقی واله شوند و حیران
بگشای لب که فریاد از مرد و زن برآید

کجاست صوفی دجّال چشم ملحد شکل
بگو بسوز که »مهدی« دین پناه رسید!

گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی
چون نیک بدیدم به حقیقت به از آنی