امام صادق علیه السلام:
طًلًبتُ حًلاوًةً العِبادَةِ، فَوَجَدتُها فى تَرکِ المَعصِیَةِ.
حلاوت عبادت را طلب کردم پس آن را در ترک معصیت یافتم.
مستدرک الوسائل، ج 12، ص 174
امام حسن عسکری علیه السلام:
وَ اعْلَمْ أَنَّ قُلُوبَ أَهْلِ الطَّاعَةِ وَ الْإِخْلَاصِ نُزَّعٌ إِلَیْکَ مِثْلَ الطَّیْرِ إِذَا أَمَّتْ أَوْکَارَهَا.
بدان که قلوب اهل طاعت و اخلاص به سوی تو پر میکشد مانند پرکشیدن پرنده به سوی لانهاش.
کمال الدین، ج2، ص448
امام صادق علیه السلام:
ما اجتَمَعَ فی مَجلِسِ قَومٌ لَم یَذکُروا الله عَزَّ وَجَلَّ وَلَم یَذکُرُونا. إلّا کان ذلکً المَجلِسُ حَسرَةً عَلَیهِمِ یَومَ القیامَةِ.
اگر عدهای در مجلسی گرد هم آیند و به یاد خداوند عزّوجلّ و به یاد ما نباشند آن مجلس در روز قیامت موجوب حسرت (و ندامت) آنان خواهد بود.
کافی، ج2، ص187، ح7
امام کاظم علیه السلام:
یَغیبُ عَن اَبصارِ النّاسِ شَخصُهُ وَ لا یَغیبُ عَن قلوُبِ المُؤمِنینَ ذِکرُهُ.
شخص امام از دیده مردم غایب میشود ولی ذکر او از قلوب مؤمنین غایب نمیشود.
کمال الدین، ج2، ص368
امیرالمومنین علی علیه السلام:
مَا بَالُکُمْ
تَفْرَحُونَ بِالْیَسِیرِ مِنَ اَلدُّنْیَا تُدْرِکُونَهُ
وَ لاَ یَحْزُنُکُمُ اَلْکَثِیرُ مِنَ اَلآْخِرَةِ تُحْرَمُونَهُ.
شما را چه می شود؟!
اندکى از دنیا را که می یابید شادمان می شوید
ولى بسیارى از آخرت را (که از دست می دهید و) محروم می گردید، شما را اندوهگین نمی سازد؟
فرازی از خطبه 113 نهج البلاغه
امام زمان علیه السلام:
من کان فی حاجة الله عزوجل کان الله فی حاجته.
هر کس به دنبال حاجات خداوند عزّوجلّ باشد، خداوند نیز دنبال کننده (و برآورنده ی) حاجات او خواهد بود.
کمال الدین، ج2، ص 493، ح18
رسول خدا صلوات الله علیه و آله:
مَن کَظم غیظاً و هو یَقدِرُ علی إنفاذِهِ مَلأ اللَّهُ قلبَه امناً و ایماناً.
هر کس خشم خود را فرو برد
در حالی که قدرت بر اجرای آن داشته باشد
خداوند قلبش را از آرامش و ایمان پر خواهد کرد.
(بحار الانوار، ج68، ص410)
امام حسن عسکری علیه السلام:
اِنَّ الوُصُولَ اِلی اللهِ عَزّوجلَّ سَفَرٌ لا یُدرَکُ اِلّا بِامتِطاءِ اللَّیلِ.
رسیدن به خداوند عزوجل سفری است که جز با عبادت در شب درک نمی شود.
بحارالانوار(ط-بیروت) ج 75 ، ص 380
امام باقر علیه السلام:
خُذُوا الکَلِمَهَ الطَّیِّبَه مِمَّن قَالَها و إِن لَم یَعمَل بِها
سخن نیک را از هر کس که گفت بپذیرید، اگر چه خودش بدان عمل نکند.
تحف العقول، ص391. بحارالانوار ج 110 ص160، ج75 ص 170.
مـفـضل بن عمر گوید:
حضرت صادق علیه السلام فرمود:
هر که خانه ای داشته باشد و مؤ مـنـى بـه نـشـسـتـن در آن نـیـازمـنـد اسـت و (مالک خانه) از این کار جـلوگـیـرى کـنـد (یـا دریـغ ورزد)
خـداى عزوجل (به فرشتگانش) خطاب کند که:
اى فرشتگان من، بنده ام، از نشستن بنده دیگرم در خانه دنیا بخل ورزید،
به عزّت و جلال خودم سوگند او هرگز ساکن بهشت من نگردد.