در محضر استاد (ما مشغول به چه ایم و مومنان حقیقی به چه مشغول...)

استاد فرمودند:

اصولاً آنچه که به یک مؤمن عظمت میدهد، پیوندی است که با خداوند متعال دارد. 
نقل شده که شخصی خدمت یک اهل معرفتی رسید و به او گفت که ظاهراً تنها بودی، 
گفت: نه 
الان که شما آمدی تنها شدم. چون که مؤمن می داند خدا با اوست. «هُو مَعَکُم اَینَما کُنتُم»(1) (او باشماست هر کجا که باشید) «إنَّ مَعِیَ رَبّی سَیَهدین»(2) (مسلّما پروردگارم با من است، به زودى مرا هدایت مى‏کند.)  
تمام وحشت اهل ایمان از این است که خدا از آنها بِبُرد. 
در حالی که افراد مادی و افراد عادی و طبیعی برعکس اند 
اگر دور و بر آنها را مردم بگیرند احساس غرور و شادمانی می کنند و برایشان مهم نیست که آیا با خدا پیوندی دارند یا پیوندی ندارند. 
اگر نمازی از آنها قضا بشود، مهم نیست!! و اگر دعایی در طول روز بخوانند یا نخوانند مهم نیست!! 

در حالی که آن چه وجود و حقیقت یک مؤمن را به تلاطم در می آورد و او را دچار اضطراب می کند این است کهساعتی بر او بگذرد و روزی بر او بگذرد بلکه آنی بر او بگذرد و او خود را در محضر خدا نبیند...

فَأَیْنَ تَذْهَبُونَ (3)
پس به کجا می روید؟



(1)(سوره­ ی حدید آیه­ی 4)
(2) (سوره­ ی شعراء آیه­ی 62)
(3) (سوره تکویر آیه 26)