حدیث امامت را زندگی کن (56)

امام باقر علیه لاسلام:

 إنّ اللَّعنَةَ إذا خَرَجَت مِن صاحِبِها تَرَدَّدَت بَینَهُ و بَینَ الّذی یُلعَنُ ، فإن وَجَدَتْ مَساغا و إلاّ عادَت إلى صاحِبِها و کانَ أحَقَّ بها ، فاحذَروا أن تَلعَنوا مؤمنا فیَحِلَّ بِکُم.

همانا هر گاه لعنت از دهان گوینده خارج شود، میان این دو نفر (لعنت کننده و لعنت شده) رفت و برگشت مى‌کند؛ پس اگر کسى که لعنت شده‌، سزاوار لعن باشد، به او مى رسد و گرنه به کسى که لعنت فرستاده است‌، بر مى‌گردد. پس، از لعنت کردن مؤمن بپرهیزید، که به خودتان برمى‌گردد.

میزان الحکمه؛ ج10؛ ص275